بگذار گریه کنم برای عاطفه هایی که به ظاهر هست ؛؛ ولی به واقع نیست و.....
دنیایی که انجمن حمایت از حیوانات دارد اما ؛؛انسان پا برهنه و عریان میدود
بگذار گریه کنم؛ برای انسانی که کوره راه های مریخ را شناخته است
اما هنوز!....
کوچه های دلش را نمی شناسد؛ چه تلخ!!
بگذار گریه کنم ؛؛ دلم گرفته؛ همین

جوان ثروتمندی نزد عارفی رفت و از او اندرزی برای زندگی نیک خواست ...

عارف او را به کنار پنجره برد و پرسید: چه می بینی؟

گفت: آدم هایی که می آیند و می روند و گدای کوری که در خیابان صدقه

می گیرد.

بعد آینه بزرگی به او نشان داد و باز پرسید: در آینه نگاه کن و بعد بگو چه

می بینی؟

گفت: خودم را می بینم !

عارف گفت: ولی دیگر دیگران را نمی بینی !

آینه و پنجره هر دو از یک ماده ی اولیه ساخته شده اند و آن چیزی نیست جز

"شیشه"

اما در آینه لایه ی نازکی از نقره در پشت شیشه قرار گرفته و در آن چیزی جز

شخص خودت را نمی بینی

این دو شی شیشه ای را با هم مقایسه کن :

وقتی شیشه فقیر باشد، دیگران را می بیند و به آنها احساس محبت می کند.

اما وقتی از جیوه (یعنی ثروت) پوشیده می شود، تنها خودش را می بیند !

تنها وقتی ارزش داری که شجاع باشی و آن پوشش جیوه ای را از جلو چشم هایت

برداری، تا بار دیگر بتوانی

پرسید باران؟ گفتم بهار!    

پرسید بهار؟ گفتم لحظه های با تو بودن!

پرسید لحظه ؟ گفتم کوچه بن بست!

پرسید کوچه بن بست ؟ گفتم من و تو!

پرسید من و تو ؟ گفتم قصه ی ناگفته!

پرسید قصه نا گفته ؟ گفتم هزار و یک شب بودن ما!

پرسید هزارو یک شب بودن ما؟ گفتم زیر پنجره ی تنهایی من!

پرسید زیر پنجره ی تنهایی؟ گفتم اشک مهتاب وقتی نمی غلتد!

پرسید اشک مهتاب؟ گفتم شکوه التماس وقتی دست نیاز به سویت دراز می کنم!

پرسید شکوه التماس؟ گفتم شبهای تاریک یلدایی!

پرسید شبهای تاریک یلدایی؟ گفتم اشک های سرشار پنهانی!

پرسید اشکهای سرشار پنهانی؟ گفتم قلبی که از دیدار می تپد و از ندیدن یار می گرید!

پرسید قلب؟ گفتم تو!

پرسید من؟ گفتم عشق!

پرسید عشق؟ گفتم نوری که هرگز نمی میرد!

پرسید نور؟ گفتم عشق!

پرسید عشق؟ گفتم اشک!

پرسید اشک؟ گفتم عشق!

پرسید عشق؟ گفتم هاله ی دل تنگی!

پرسید هاله ی دلتنگی؟ گفتم عشق!

گریست!

پرسیدم عشق؟

گفت گریستن برای بودنهایی که باید باشند و نیستند و نبودنهایی که نباید باشند و هستند!

من گریستم ، او گریست،

کسی از دالان تنهایی چشم های منتظر غمزده مان فریاد زد…

عشق با ما کردی اما زندگی با دیگری

تا به حالا نوبت ما بود و حالا دیگری

گفته بودی که مرا وقت سفر باید شناخت

عاقبت بار سفر بستی ولی با دیگری

هر نگاهت صد غزل در دفترم آواره کرد

با که حالا سر بگیرند این غزل ها؟دیگری؟

رسم دنیا بر همین بوده که عمری باغبان

پای گل می بارد و می چیند آن را دیگری

من که نفرینت نکردم.روزی اما میدهد

پاسخ کار تو را حالا خدا یا دیگری

تو دیگه خودت نبودی گفتی کارمون تمومه

منو عاشق کردی و گفتی عشقمون جنونه

تو  گلوم یه بغض کهنه است که همیشه در سکوته

چرا از عشقهای دنیا سهم عشق ما سکوته

بی تو غمگینه دل دیوونه بی صدا شدم تو این زمونه

از شلاق بی وفایی تو زخمی تنم خدا می دونه

شاید اشتباه من بود شاید هم سادگی کردم

اما این تقصیر من نیست این جوری زندگی کردن

مثل جون برام عزیزی من به تو بدی نکردم

تو اگه بد کردی عشقم من شکایتی نکردم

از گلایه های دنیا سهم من فقط سکوت بود

من نفهمیدم از اول عشق ما روبه سقوط بود

حالا که غریب و تنهام بی تو محبوب جنونم

ولی عاشقم هنوزم گوش بده برات می خونم

گفت: می خوام برات یه یادگاری بنویسم گفتم: كجا؟ گفت : رو قلبت گفتم مگه میتونی ؟ گفت : اره سخت نیست ‌‌ آسونه گفتم باشه بنویس تا همیشه یادگاری بمونه یه خنجر برداشت گفتم این چیه ؟ گفت : هیسس ساكت شدم گفتم : بنویس چرا معطلی خنجرو برداشت و با تیزی خنجر نوشت دوستت دارم دیوونه اون رفته ؟ خیلی وقته؟ كجا ؟ نمیدونم اما هنوز زخم خنجرش یادگاری رو قلبم مونده