مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبارآلود و دور

یا خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچو روزان دگر

سایه‌ای ز امروزها‌، دیروزها

دیدگانم همچو دالان‌های تار

گونه‌هایم همچو مرمرهای سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریاد درد

می خزند آرام روی دفترم

دست‌هایم فارغ از افسون شعر

یاد می‌آرم که در دستان من

روزگاری شعله می زد خون شعر

خاک می خواند مرا هر دم به خویش

می رسند از ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل به روی گور غمناکم نهند

بعد من ناگه به یک‌سو می روند

پرده‌های تیرهٔ دنیای من

چشم‌های ناشناسی می خزند

روی کاغذها و دفترهای من

در اتاق کوچکم پا می نهد

بعد من، با یاد من بیگانه‌ای

در بر آیینه می‌ماند به جای

تار مویی، نقش دستی، شانه‌ای

می‌رهم از خویش و می‌مانم ز خویش

هر چه بر جا مانده ویران می‌شود

روح من چون بادبان قایقی

در افقها دور و پنهان می‌شود

می‌شتابند از پی هم بی‌شکیب

روزها و هفته‌ها و ماه‌ها

چشم تو در انتظار نامه‌ای

خیره می‌ماند به چشم راه‌ها

لیک دیگر پیکر سرد مرا

می‌فشارد خاکِ دامنگیر خاک

بی‌تو دور از ضربه‌های قلب تو

قلب من می‌پوسد آنجا زیر خاک

بعدها نام مرا باران و باد

نرم می‌شویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می‌ماند به راه

فارغ از افسانه‌های نام و ننگ

بی تو هوای دلم همیشه ابری است، آسمان چشمانم همیشه بارانی است
بی تو غروب ها برایم جهنم واقعی است و
سحرگاه طلوع خورشید دلم خیالی است
بی تو زندگی بی مفهوم است، عشق
و عاشقی در دلم دور است
بی تو دیگر مجالی برای زندگی دوباره نیست، آرزوی قلبم مرگ است

این قلبی که در سینه دارم آن قلب تنها نیست
حال و هوای من مثل گذشته ها نیست
حالا دیگر وجودم نیز مال خودم نیست ،
این اشکهایی که میریزد از چشمانم، دست خودم نیست
این دلتنگی ها و بی قراری هایم حس و حال همیشگیست

عطر شعری که به عشقت نوشته ام فضای اتاقم را پیچیده
فکر کنم آسمان دیشب آخرین حرفم به تو ،را شنیده
که اینگونه ستاره باران کرده احساسات مرا ،
فدای آن کسی شوم که به این حال و روز انداخته مرا

ای دل عاشق و شکست خورده ام چشمهای مرا
هم دریاب به خدا دیگر یک قطره اشک هم در آن نیست
او دیگر مال تو نیست و مثل گذشته مجنون تو نیست
تو دیگر خریداری نداری ، چون یک دل شکسته و در به دری

نه مي خوام بين من و بين دلش جنگ بشه ،

نه مي خوام عشقي كه اون نداره كم رنگ بشه ،

من فقط يه چيزي از خـــــدا مي خــــوام ،

 واسه يكــــبارم شده دلش برام تنگ بشه...

ببین چگونه مرا از خودم جدا کردند

غریبه ها که مرا با تو آشنا کردند

غریبه های عزیزی که از نهایت ذوق

مرا به مستی چشم تو مبتلا کردند

مرا به کوه نفس گیر عاشقی بردند

و از بلندترین قله اش رها کردند

هنوز چشم من از خواب صبح سنگین بود

که از میان سیاهی مرا صدا کردند

به پشت پنجره سبز و ساده ای بردند

و پلک پنجره را رو به باغ وا کردند

به چشم من گل روی تو را نشان دادند

و در دلم هوس چیدنش بپا کردند

خلاصه، کاش به فردا نمی کشید آن شب

شبی که چشم مرا عاشق شما کردند

دلتنگی آمده تا بگوید به یادت هستم
اشکهایم جاری شده تا بگویم خیلی دوستت دارم
حس و حال مرا خودت میدانی ، آنچه که قلب مرا به این روز انداخته را  خودت میدانی
تو خودت میدانی چقدر برایم عزیزی ، خودت میدانی و اینگونه مثل من به عشق دیدنم مینشینی
در لحظه دیدارمان چه عاشقانه نگاه میکردی به چشمانم
وقتی فکر میکنم به آن لحظه نفس میگیرد این قلب خسته ام
وقتی فکر میکنم به تو را داشتن،با خود میگویم ای کاش که زودتر تو را داشتم
تو مرواریدی هستی پنهان در اعماق قلب زندگی ام
که زیبا کردی با حضورت زندگی مرا ، عاشقانه کرده ای صحنه بی پایان لحظه های تو را داشتن را
دلتنگی آمده تا بگوید همیشه در قلب منی
عشق تو در دلم غوغا کرده تا بگویم تا ابد مال منی
ناز نگاه تو ، هنوز برق نگاه زیبایت نرفته از روبروی چشمهایم
هنوز گرمی دستهایت ،گرم نگه داشته دستهایم را
هنوز احساس میکنم در کنارمی با اینکه تو آنجا مثل من به انتظار آمدن دوباره منی!
نفسهایم آمده تا بگوید به عشق تو است که زنده ام
احساسم آمده تا بگوید به عشق تو است که این شعر عاشقانه را برایت نوشته ام…

تو روزي خواهي آمـد ... همراه با نسيـم ... همراه با پرستوي مهـاجر ...

 همراه با ريزش اولين قطـرات بـاران ...
تو روزي خواهي آمـد ...

سوار بر بـال نرم آرزوهـا ...                           

پس از تابيـدن اولين اشعه آفتـاب ...

و با خود دنيايي را خواهي آورد ...
تو روزي خواهي آمـد ...

و خـاطراتي را زنده خواهي کرد که در پس خروارهـا خـاک بوي
تعفن گرفته اند ...
تو روزي خواهي آمـد ...

 روزي خواهي آمد از سفري که سر آغـازش ماجراي عشـق
بيگانه اي ديگر بود و فصل آخـرش کوله بـاري از حسرت و پشيمـاني ...
تو روزي خواهي آمـد ...

روزي که من ديگر هيچ چيز را به خـاطر نخواهم آورد ...

روزي که ديگر نه چشمـانم برقي خواهد داشت ...

 نه در قلبـم رده پـايي از عشـق ...
روزي که ديگر خيـلي ديـر خواهـد بـود .....

آری همین است رسم عاشق بودن !
با قلبی پاک و احساسی پر از محبت و عشق ،
با صداقت ، یکرنگی و یکدلی با آنکه دوستش داری
و همه زندگی ات هست تا آخرین نفس ، تا لحظه مرگ بمانی
و عاشقتر از همیشه نیز دوستش بداری …

ای نازنینم ، با من باش
تنها امید و بهانه برای زنده بودنم باش ، در تنهایی هایم تو بیا و در رویاهایم باش!
تنهای تنها برای من باش ، این قلب شکسته ام برای توست
همیشه و همیشه در کنار آن باش !
ای نازنینم تو تنها عشق و یار منی ، پس با من بمان ، عاشق بمان
و برای همیشه در این قلب دیوانه ام باش !